Dla turysty

Baza noclegowa Opatowa liczy blisko 100 miejsc. Można tu przenocować w motelu, hotelu albo schronisku młodzieżowym. Można też skorzystać z oferty noclegowej okolicznych gospodarstw agroturystycznych.

Hotele i motele:

Hotel & Restauracja "MIODOWY MŁYN", ul. Legionów 3, 27 - 500 Opatów, tel.: (0-15) 831 00 50, www.miodowymlyn.pl , 60 miejsc noclegowych o bardzo wysokim standardzie w pokojach dwu- lub trzyosobowych. Hotel prowadzi profesjonalną kuchnię serwującą śniadania, obiady oraz kolacje. Istnieje także możliwość odnowy biologicznej w saunie, skorzystanie z siłowni.

PENSIONAT - "Kamienica przy bramie", ul. Kościuszki 14, Opatów, tel. 660857682, 17 miejsc noclegowych (7 pokoi - 2 osobowych, 1 pokój 3 osobowy) www.kamienicaprzybramie.pl

Zajazd "Okalina" - Okalina-Kolonia przy stacji benzynowej "LOTOS" , tel. kom. 530183749 e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.,">Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. , www.zajazdokalina.pl , 15 miejsc noclegowych (pokoje 1-, 2- i 3-osobowe). Parking, internet możliwość korzystania z posiłków.

Motel "Biała Róza" (przy trasie Opatów - Ożarów), Wyszmontów , Ożarów, tel.: 158611811, 20 miejsc noclegowych: pokoje 1- i 2-osobowe, 4 pokoje z łazienką.

Hotel "Magnat" w zespole parkowo - pałacowym, Jacentów 117 (przy trasie krajowej nr 9 Opatów - Ostrowiec Św.), tel.: 158692699, 150 miejsc noclegowych: pokoje 1-, 2-, 3-, 4-, i 5 osobowe z łazienkami do dyspozycji gości w sezonie letnim kort tenisowy oraz możliwość rekreacji konnej. Restauracja czynna 12:00 - 22:00. 

Sale konferencyjno - szkoleniowe od 20 - 400 miejsc. Udogodnienia dla niepełnosprawnych. Przestronny parking.

"Noclegi - u Ani" ul. 1 Maja 44, Opatów, tel. 501 555 082, 9 miejsc noclegowych; 1 pokój 2 -osobowy, 1 pokój 3 -osobowy, 1 pokój 4 -osobowy. Aneks kuchenny, TV, internet, parking, www.noclegiopatow.pl

"Noclegi" ul. Sienkiewicza 46, Opatów, tel. 515699800, 22 miejsca noclegowe; 1 pokój 2 -osobowy, 2 pokoje 4 -osobowe, 4 pokoje 3 -osobowe. TV, parking.

Wszystkie obiekty noclegowe posiadają parkingi.

Schroniska i pola kempingowe Schronisko młodzieżowe PTSM przy Internacie Zespołu Szkół Nr 1 w Opatowie, ul. Słowackiego 46, tel.: 158682199, ok. 50 miejsc noclegowych w sezonie letnim w pokojach wieloosobowych 4 - 5 osobowych. W sezonie wakacyjnym liczba miejsc noclegowych 140. Członkowie PTSM uprawnieni do zniżek.

Zamek w Tudorowie - budowla powstała w połowie XIV wieku. W 1371 roku w dokumentach sądowych znalazła się wzmianka, że właściciel zamku rycerz Pełka miał dokonać zatrzymania wód rzeczki Opatówki w celu rozszerzenia zalewisk. Jan Długosz wspomina o dwóch właścicielach Tudorowa w XV wieku - Mikołaja i Piotra, którzy pieczętowali się herbem Janina, można przyjąć, że byli potomkami Pełka. Budowla wzniesiona została na niewielkim skalnym cyplu o stromych zboczach. Od pozostałej części wzgórza teren zamku oddzielono przekopaną fosą, nad którą wjazd prowadził przez zwodzony most. Istniejąca do dziś kamienna wieża ma plan zbliżony do kwadratu o bokach 9,35x10,5 metra i pierwotnie miała przynajmniej trzy kondygnacje. Oprócz tej wieży znajdowały się w obrębie obwodowych murów prawdopodobnie tylko gospodarcze budowle, głównie drewniane.
W 1514 roku dobra tudorowskie z zamkiem zakupił od Jana Tudorowskiego herbu Janina Krzysztof Szydłowiecki, kasztelan sandomierski a później kanclerz koronny. W 1536 roku jego córka Zofia wniosła Tudorów w posagu do majątku Tarnowskich, wychodząc za hetmana wielkiego koronnego Jana Tarnowskiego . Po Tarnowskich zamek przechodził we władanie Ostrogskich, Wiśniowieckich, Lubomirskich i Potockich.
W końcu XVII lub na początku XVIII wieku został opuszczony, a niszczejące ruiny stały się źródłem budulca dla okolicznej ludności. Dziś jest własnoscią artysty Gustawa Hadyny.

Strzyżowice - wię oddalona od Opatowa o ok. 10 km. już w okresie średniowiecza była siedzibą parafii. Możemy tu zobaczyć kościół pw. św. Bartłomieja. W XIV w. istniała tu drewniana świątynia, rozebrana ok. 1679 r. Na jej miejscu wzniesiono w 1783 r. kosztem podstoliny sandomierskiej, podstarościny chęcińskiej Felicjanny z Jarnuszewiczów Reklewskiej. Kościół, zniszczony w czasie działań wojennych w 1944 r., odbudowano w 1946 r.

Jest to budowla orientowana, murowana; posiada krótką nawę z kruchtami i wąskie prostokątne prezbiterium, za którym od wschodu znajduje się zakrystia. Ściany zewnętrzne zdobią elewacje o podziałach ramowych. Wewnątrz kościoła warto obejrzeć późnobarokowy chór muzyczny, rokokową ambonę, epitafium i tablicę fundacyjną Felicjanny Reklewskiej - fundatorki kościoła - wraz z jej portretem z 1783 r.

We wsi znajdują się dwa cmentarze parafialne, nieczynny stary, założony około 1783 r. (zachowane nieliczne kamienne i żeliwne nagrobki z 2. poł. XIX w.) oraz nowy - założony w końcu XIX w.

Historia
Pierwotnie wieś, w źródłach z XV i XVI w. wymieniana pod nazwą Ptkanów. W późniejszym okresie części Ptkanowa weszły w skład sąsiednich wsi Podole i Rosochy, a sama nazwa Ptkanów ograniczyła się do położonej na wzgórzu przykościelnej osady.
Pierwsza wzmianka o miejscowości (pod nazwą Bechanow) pochodzi z aktu uposażenia kolegiaty sandomierskiej z 1191 r. Fundacja kościoła miała miejsce w XII w. Według tradycji mógł on zostać założony przez zakon templariuszy.
Kościół św. Idziego pełnił m.in. funkcję warowni czego pozostałością są otaczające dawny cmentarz mury ze strzelnicami.
Parafia Ptkanów została erygowana przed rokiem 1325. Pierwszy kościół był drewniany. Obecny kościół murowany pochodzi z końca XIV wieku, albo z początku XV, styl gotycki.

Po pożarze z 1880 r., kościół został odbudowany i rozbudowany w latach 1906-1910 według projektu Józefa Dziekońskiego. Budowla orientowana ze szkarpami na zewnętrz. Świątynię przykrywa dwuspadowy dach. Na szczycie frontowej elewacji, od strony zachodniej, umieszczona jest kamienna tarcza z herbem Grzymała. Świątynia otoczona jest pochodzącym z XVI w. obronnym murem z basztami i strzelnicami. Z tego samego okresu pochodzi kościelna dzwonnica, która pełniła funkcję baszty bramnej. Na jej ścianach zachowały się fragmenty fryzu ozdobionego motywami roślinno-zwierzęcymi. Prezbiterium kościoła jest zamknięte wielobocznie i przykryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. W zakrystii znajduje się sklepienie kolebkowe. W czasie odbudowy do kościoła dobudowano neogotycką kruchtę. Wyposażnie kościoła pochodzi z początku XX w. (poprzednie uległo zniszczeniu w czasie pożaru). Na ołtarzu głównym umieszczony jest obraz św. Idziego namalowany przez Kazimierza Alchimowicza. Przed kościołem od strony południowej znajduje się zegar słoneczny.

• Warto zobaczyć budynek plebani z 1789 r. w stylu dworu polskiego
• Cmentarz parafialny założony w 1800 r. poza obrębem murów obronnych kościoła. Znajduje się na nim kilkanaście zachowanych nagrobków z XIX w. i początku XX w.
• Figura przedstawiająca Chrystusa frasobliwego, ufundowana przez parafian ptkanowskich w 1903 r., położona około 200 m na południe od kościoła.

W Nikisiałce Małej znajduje się dworek zbudowany wg tradycji w XVI w., a przebudowany w latach 1770 - 75, wg projektu ks. Józefa Kraśnickiego. Od połowy XIX w. właścicielami Nikisiałki byli Malinowscy herbu Pobóg. We dworze przebywał w czasie I wojny światowej Józef Piłsudski. Ostatnia dziedziczka, Zofia Malinowska, zrezygnowała z posiadłości po II wojnie światowej, przekazując park i dwór na cele oświatowe. Urządzono tam publiczną szkołę podstawową, a potem - w latach 70. XX w. - siedzibę ZMS. W 1976 r. właścicielem dworu został rzeźbiarz Zygmunt Kaczor, po jego śmierci posesja pozostaje w rękach rodziny.

Dwór to budowla parterowa, wzniesiona na planie prostokąta, zwrócona frontem ku zachodowi, murowana i nakryta dachem gontowym. Na zewnątrz widać profilowany gzyms; przedsionek jest opilastrowany, z barokowym wolutowym szczytem. Czytelne są też elementy kompozycji dawnego założenia parkowo - ogrodowego: tarasowaty układ terenu, fragmenty dróg dojazdowych i ścieżek, ślady po zajeździe przed frontem i ślad ogrodu po drugiej stronie budynku dworskiego. Z komponowanych układów zieleni przetrwały aleje dojazdowe we wschodniej części parku, szpalery graniczne, starodrzew w grupach i pojedynczo (drzewa pomnikowe) oraz sad.

Karwów - Źródełko Błogosławionego Wincentego Kadłubka.
Z głównej drogi Opatów - Sandomierz skręcamy w Okalinie lub we Włostowie w lewo, by po ok. 3 km znaleźć się w Karwowie.
By dotrzeć do źródełka jadąc od strony Włostowa, należy skręcić w utwardzoną drogę w prawo, potem na rozwidleniu polnych dróg jeszcze raz w prawo, skąd już tylko ok. 100 m do źródełka. Jadąc od Okaliny główną drogą przez wieś, trzeba skręcić w prawo naprzeciwko przystanku PKS

Karwów ma malownicze położenie w dolinie rzeki Opatówki. W okolicy podziwiać można charakterystyczne dla ziemi sandomierskiej pagórki i lessowe wąwozy. W dawnym kamieniołomie, przed skalnym urwiskiem jest niewielki zbiornik wodny, ulubione miejsce wypoczynku wędkarzy. Kilkaset metrów od ostatnich zabudowań w niewielkim zagajniku znajduje się źródełko imienia Wincentego Kadłubka. Woda bije ze zbocza wysokiej skarpy. Nie możemy tego zobaczyć, ponieważ miejsce zostało zabezpieczone murkiem i betonową płytą, a woda wypływa rurą i tworzy strumień wpływający potem do Opatówki. Według ludowych wierzeń ma cudowne i lecznicze właściwości

Kilka metrów dalej stoi niewielka kapliczka. Z umieszczonej na niej tablicy można się dowiedzieć, że "jak głosi dawna tradycja, na tym miejscu stał dom, w którym urodził się Błogosławiony Wincenty Kadłubek z rodu Różyców, pierwszy Polak historyk, autor "Kroniki Polskiej. Kaplica została zbudowana w 1995 roku dla uczczenia jubileuszu 800-lecia objęcia przez Kadłubka prepozytury w Sandomierzu, czyli zwierzchnictwa nad tamtejszą kolegiatą.

Jałowęsy – wieś i folwark. Należały do właścicieli Opatowa , posiadały w 1578 roku 20 osad oraz 14 łana. W 1827 roku było tu 36 domów, w 1882 roku 48 domów, 800 mórg ziemi dworskiej i 549 włościańskiej. Dobra Jałowęsy składały się z tamtejszego folwarku (706 mórg) i folwarku Karsy (286 mórg, 6 budynków murowanych, 7 drewnianych). W 1864 roku dobra nabył od Stanisława Karskiego Antoni Jasiński. W 1873 roku (1876 ?) zostały one oddzielone od dóbr Opatów. W 1925 roku część majątku zakupił Stanisław Wójtowicz a pozostałą część Józef i Marianna Wójtowicz. W 1927 roku kapitan artylerii Mieczysław Rytel (właściciel Przepiórowa w Gminie Iwaniska) otrzymał dobra w spadku po matce Ludwice Kazimierze Rytel. W 1935 roku dobra Mieczysława Rytla nabył na publicznej licytacji Bank Gospodarstwa Krajowego. W 1944 roku dobra przeznaczono na reformę rolną. Z założenia dworskiego w Jałowęsach zachowała się droga dojazdowa i wyjazdowa, fragmenty alei, szpaler głogów, starodrzew (z drzewami pomnikowymi), fragmenty sadu oraz murowany dwór przebudowany w latach 60 na potrzeby Szkoły Podstawowej /obecnie mieści się Szkolny Ośrodek Wychowawczy/. Do lat 50 – tych znajdował się tam ponadto XVIII – wieczny lamus, potem rozebrany.

Pomniki przyrody w parku podworskim w Jałowęsach.
- wiąz szypułkowy (w parku podworskim)
- topola szara (w parku podworskim)
- kasztanowiec biały (w parku podworskim)

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.,

www.muzeumgeodezji.opatow.pl

 Muzeum Geodezji I Kartografii / Muzeum Ziemi Opatowskiej.

Muzeum, mające swoją siedzibę w Domu Muzealnym ul. Szpitalna 4, jest czynne w godzinach pn. - pt. 8.00 - 15.00. 
W zbiorach placówki znajdują się urządzenia i instrumenty geodezyjne oraz bogaty zbiór map katastralnych oraz bogata ekspozycja prezentująca historie Opatowa.

Powstanie opatowskich lochów wiązało się ze wzrostem znaczenia Opatowa i jego położeniem: krzyżowały się tu szlaki kupieckie ze Śląska i Krakowa do Wielkopolski, na Pomorze i Ruś Halicką. Okres prosperity przypadał zwłaszcza na czasy kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego - właściciela Opatowa. Opasanie murami miasta ograniczało możliwość budowy nowych budynków, a piwnice już istniejące nie wystarczały rozwijającym się składom kupieckim i pracowniom rzemieślniczym. Dlatego też kupcy i mieszczanie zaczęli "schodzić" pod I kondygnację piwnic - tak powstawał II i III poziom piwnic, które nie miały regularnego charakteru i często budowane były bez obudowy, na co pozwalały własności gruntu lessowego. Opracowana współcześnie inwentaryzacja wykazała, że powstawały one często w dość chaotyczny sposób.

Piwnice służyły nie tylko do przechowywania towarów, ale i do celów obronnych. Chroniła się w nich ludność miasta w razie niebezpieczeństw, np. podczas szczególnie częstych najazdów.

Gdy zmniejszyła się rola Opatowa jako ośrodka handlowego, o niewykorzystywanych poziomach piwnic zapomniano, a stan nieużywanych kondygnacji pogarszał się stopniowo. Już w XIX w. władze miasta informowały o zagrożeniu budynków w obrębie Starego Miasta z powodu istnienia głębokich i obszernych piwnic. Awarie kolejnych kondygnacji piwnic ujawniły się dopiero, gdy zaczynały pękać znajdujące się nad nimi domy. Fakty takie były często ukrywane przez właścicieli. Do tego należy dodać kiepską jakość wykonania niektórych budynków powstałych w okresie międzywojennym.

Systematyczną akcję zabezpieczająco-rewaloryzacyjną rozpoczęto w 1971 r. Prowadził ją zespół naukowy z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie pod kierunkiem prof. Feliksa Zalewskiego, a po jego śmierci pracami kierował prof. Zbigniew Strzelecki. Zespół naukowy zainteresował się Opatowem już w 1963 r., a stały nadzór objął w 1971 r. z chwilą rozpoczęcia wzmiankowanej akcji przez Przedsiębiorstwo Robót Górniczych z Bytomia, które utworzyło oddział w Sandomierzu i Opatowie.

Opracowany został program robót zabezpieczających dla terenu Starego Miasta na podstawie metody Z-S - miał na celu systematyczną ochronę lub likwidację podziemnych wyrobisk. Metoda Z-S (skrót od pierwszych liter krakowskich profesorów twórców metody) przewiduje jednocześnie rozpoznawanie podłoża i wykonywanie podbudowy pod nowe budownictwo oraz ukierunkowuje projektowanie nowych obiektów. Na podstawie Studium możliwości wykorzystania istniejących podziemi na trasę turystyczną i projektu technicznego mgr. inż. Mieczysława Frańczaka w 1979 r. rozpoczęły się prace remontowe, które trwały do 1984 r. Roboty polegały na odgruzowywaniu komór i korytarzy, wzmacnianiu istniejącej obudowy lub wykonywaniu wtórnej. Utworzono również kilka odcinków nowych korytarzy do połączenia wszystkich odnowionych komór w całość. W trakcie tych prac powstał również niezbędny system wentylacji. Kolejny etap renowacji zakończono w 1992 r., jednak prace zabezpieczające podziemne miasto w Opatowie trwają nadal.

Jej długość wynosi obecnie ok.500 m,  w skład trasy wchodzi łącznie 46 komór i korytarzy biegnących pod rynkiem na trzech poziomach; najniższy poziom sięga do głębokości 14,5 m. Na całej trasie panuje stała temperatura w granicach 6 - 12C, zaś wilgotność powietrza wynosi 70%.

Obecna siedziba władz Miasta i Gminy Opatów powstała w 2. poł. XVI lub na początku XVII stulecia. Kamienicę najprawdopodobniej wybudowano z pieniędzy kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego jako budynek, w którym zatrzymywał się, przebywając ze swoją świtą w Opatowie. W XIX w. mieściły się tu koszary i cerkiew parafialna pw. św. Mikołaja Cudotwórcy. W okresie międzywojennym gmach mieścił starostwo i sejmik powiatowy.

Jest to budynek murowany, zbudowany na planie prostokąta, dwukondygnacjowy, podpiwniczony i z oszkarpowanymi narożami, kryty gontem. W przyziemiu od strony rynku widoczne są czteroprzęsłowe podcienia arkadowo - filarowe, o sklepieniu kolebkowo - krzyżowym.